45 Starosądecki Festiwal Muzyki Dawnej (Omnia beneficia)

Omnia beneficia
„Wszystkie dobrodziejstwa”, jakie płyną z obecności Starosądeckiego Festiwalu Muzyki Dawnej na scenie muzycznej od czterdziestu pięciu już edycji, trudno zliczyć. Festiwal jest najstarszą w Polsce i jedną z najstarszych w Europie cyklicznych imprez poświęconych muzyce dawnej. Zalicza się do najważniejszych wydarzeń kulturalnych miasta i regionu. Stał się renomowaną i powszechnie cenioną platformą współpracy i wymiany doświaczeń kilku pokoleń artystów. Nade wszystko zaś ma swoją wierną publiczność, wyczuloną na doświadczenie piękna i kunsztu.
Jubileusz czterdziestu pięciu edycji jest wprawdzie tylko przedsmakiem nadchodzącego półwiecza, ale już przy tej okazji odwołujemy się do pierwszych słów średniowiecznej
kompozycji, która nadzwyczaj szczęśliwym trafem zachowała się w starosądeckim klasztorze Sióstr Klarysek, od której Festiwal wziął swój początek i która jest jego stałym „hejnałem”.
Jesteśmy za wszystkie dobrodziejstwa głęboko wdzięczni tym, dzięki którym Festiwal zaistniał, rozwijał się przez dekady i nadal kwitnie.

Tę jubileuszową edycję poświęcamy właśnie jubileuszom. Kolejne koncerty osnute są wokół okrągłych rocznic związanych z kompozytorami i ich dziełami. To, rzecz jasna, jak zawsze tylko pretekst do posłuchania dobrej muzyki, ale przy okazji również do wydobycia z lamusa twórców i utworów, o których przeważnie (a niesłusznie) nie pamiętamy. Rocznice są też bardzo ludzkim doświadczeniem, związanym przecież z naszym zwyczajem i potrzebą odmierzania czasu. Umieszczenie konkretnych dokonań na „osi czasu” porządkuje nasz świat doznań.
Stawiając kolejne znaczniki co pięćdziesiąt lat, odkrywamy oszałamiającą różnorodność dziedziny sztuki, którą łącznie nazywamy „muzyką dawną”. Czy takie wspólne określenie
cokolwiek nam jeszcze mówi? Niewykluczone, że zostanie z nami jako przejaw pewnej dwudziestowiecznej tradycji, która przecież nieustannie się modyfikuje. W tym wspólnym zbiorze mieści się wiele odrębnych stylów, wręcz odrębne światy: Pacelli, Byrd, Rossi, Abel – istny kalejdoskop, w który jednak warto popatrzeć. Constans to Bach. I do niego, jak do centrum tego wielkiego uniwersum muzyki, zawsze wracamy.